• فیض و راستی
• کتاب مقدس
• فصل های کتاب

انجیل متی (فصل ۱)

نسب نامه عیسی مسیح
1کتاب نسب نامه عیسی مسیح بن داود بن ابراهیم، 2 ابراهیم اسحاق را آورد و اسحاق یعقوب را آورد و یعقوب یهودا و برادران او را آورد. 3 و یهودا، فارَص و زارَح را از تامار آورد و فارَص، حَصْرون را آورد و حَصْرون، اَرام را آورد. 4 و اَرام، عَمِّیناداب را آورد و عَمّیناداب، نَحشون را آورد و نَحْشون، شَلْمون را آورد. 5 و شَلْمون، بوعَز را از راحاب آورد و بوعَز، عوبید را از راعوت آورد و عوبید، یَسّا را آورد. 6 و یَسّا داود پادشاه را آورد و داود پادشاه، سلیمان را از زن اوریّا آورد. 7 و سلیمان، رَحَبْعام را آورد و رَحبْعام، اَبِیَّا را آورد و اَبِیّا، آسا را آورد. 8 و آسا، یَهوشافاط را آورد و یَهوشافاط، یورام را آورد و یورام، عُزیّا را آورد. 9 و عُزیّا، یوتام را آورد و یوتام، اَحاز را آورد و اَحاز، حِزْقیَّا را آورد. 10 و حِزْقیّا، مَنَسّی را آورد و مَنَسّی، آمون را آورد و آمون، یوشیّا را آورد. 11 و یوشیَّا، یَکُنیا و برادرانش را در زمان جلای بابِل آورد. 12 و بعد از جلای بابل، یَکُنْیا، سَألْتیئیل را آورد و سَأَلْتیئیل، زَرُوبابِل را آورد. 13 زَرُوبابِل، اَبیهود را آورد و اَبیهود، ایلیاقیم را آورد و ایلیاقیم، عازور را آورد. 14 و عازور، صادوق را آورد و صادوق، یاکین را آورد و یاکین، ایلَیهُود را آورد. 15 و ایلیهود، ایلعازَر را آورد و ایلعازَر، مَتّان را آورد و مَتّان، یعقوب را آورد. 16 و یعقوب، یوسف شوهر مریم را آورد که عیسی مُسمّیٰ به مسیح از او متولّد شد. 17 پس تمام طبقات، از ابراهیم تا داود چهارده طبقه است، و از داود تا جلای بابِل چهارده طبقه، و از جلای بابِل تا مسیح چهارده طبقه.

تولد مسیح
18 امّا ولادت عیسی مسیح چنین بود که چون مادرش مریم به یوسف نامزد شده بود، قبل از آنکه با هم آیند، او را از روح‌القدس حامله یافتند. 19 و شوهرش یوسف چونکه مرد صالح بود و نخواست او را عبرت نماید، پس اراده نمود او را به پنهانی رها کند. 20 امّا چون او در این چیزها تفکّر می‌کرد، ناگاه فرشته خداوند در خواب بر وی ظاهر شده، گفت، ای یوسف پسر داود، از گرفتن زن خویش مریم مترس، زیرا که آنچه در وی قرار گرفته است، از روح‌القدس است. 21 و او پسری خواهد زایید و نام او را عیسی خواهی نهاد، زیرا که او امّت خویش را از گناهانشان خواهد رهانید. 22 ،و این همه برای آن واقع شد تا کلامی که خداوند به زبان نبی گفته بود، تمام گردد، 23 که اینک، باکره آبستن شده پسری خواهد زایید و نام او را عمّانوئیل خواهند خواند که تفسیرش این است، خدا با ما. 24 پس چون یوسف از خواب بیدار شد، چنانکه فرشتهٔ خداوند بدو امر کرده بود، به عمل آورد و زن خویش را گرفت 25 و تا پسر نخستین خود را نزایید، او را نشناخت؛ و او را عیسی نام نهاد.

تفسیر فشرده آیات


1 این عبارت از نقطه نظر برخی از مفسرین، عنوانی است که متی برای انجیل خود اختیار کرده است و بیانگر این حقیقت است که عیسی مسیح شخصیت و موضوع اصلی این انجیل است. متی در همان آغاز، مسیح را به دو عهد جاودانی خداوند با قوم یهود مرتبط می سازد: عهد داوود «...و خانه‌ و سلطنت‌ تو، به‌ حضورت‌ تا به‌ ابد پایدار خواهد شد، و كرسی‌ تو تا به‌ ابد استوار خواهد ماند.»( دوم سوئیل ۷: ۱۶) و عهد ابراهیم «... و از تو جمیع‌ قبایل‌ جهان‌ بركت‌ خواهند یافت‌.»( پیدایش۳:۱۲). اگر عیسی ناصری، کامل کننده و در واقع تحقق این دو عهد یهود است، آیا وی به نسل پادشاهی و دودمان یهود و بالاخص داوود تعلق دارد؟ این سوال، احتمالا در ذهن هر یهودی قرن اول میلادی مطرح میشد و در اینجا متی به آن پاسخ می دهد. «عیسی» کلمه عبری «یَشوع» یا «یوشع» به معنی «خداوند نجات است» یا «خداوند نجات دهنده است» می باشد و «مسیح» ترجمه کلمه یونانی «کریستوس» به معنی «مسح شده» و معادل کلمه عبری «ماشیح» است. 3 اشاره به نام زنان در نسب نامه های یهودی بسیار غیر معمول است. متی نام پنج زن را در این نسب نامه ذکر می کند. تامار یک زن کَنعانی (غیر یهودی) بود که خود را به جای یک فاحشه جا زد تا یهودا یکی از پسران یعقوب (اسرائیل) را اغوا کند ( پیدایش ۱۳:۳۸-۳۰). راحاب(آیه ۵) یک غیر یهودی و فاحشه بود (یوشع۱:۲). روت(آیه۵) یک زن موآبی (غیر یهودی) بود (روت ۳:۱). زن اوریا (آیه۶) بئرشَبَعْ نام داشت و با داوود مرتکب زنا شد (دوم سموئیل ۱۲). مریم، مادر عیسی (آیه۱۶) هر چند زنی صالح و با تقوا بود و با معجزه خدای روح القدس در حالی که باکره بود آبستن شد و عیسی مسیح را به دنیا آورد ولی احتمالا در محل زندگی اش، ننگ و رسوائی این حاملگی را متحمل شد . زندگی هر کدام از این زنان بیانگر عمل فیض عظیم الهی است. در واقع متی با ذکر نام این زنان بر این نکته تاکید می ورزد که خداوند در پیش برد اهداف و برنامه های خود از افرادی استفاده می کند که کاملا محتاج و متکی بر فیض او هستند. از سویی دیگر شاید متی با یادآوری نام این زنان در شجره نامه پادشاهی یهود به طور غیر مستقیم می خواهد از افتخار ملی و غرور یهودیان که خود را فرزندان ابراهیم و نسل منتخب خدا می¬دانستند تا حدی بکاهد! 5و 6بین راحاب (هم عصر با یوشع خادم موسی) تا داوود پادشاه حدود چهار قرن فاصله زمانی وجود دارد و نسب نامه متی همچون بسیاری از نسب نامه های دیگر کتاب مقدس فقط خلاصه و برگزیده ای از نسب نامه جامع بوده و صرفا نام شخصیتهای معروف و خاص قید شده است و نام افراد بسیاری در این لیست حذف شده اند. 8 طبق کتاب (اول تواریخ ۱۰:۳-۱۲) بین یورام (یهورام) و عُزیّا لااقل سه نسل اَخَزْیا ، یوشیا (یواش) ، اَمَصیا وجود دارند که متی آنها را در نسب نامه اش حذف کرده است. به نظر می رسد که متی برای حفظ تقارن و اختصار در تقسیم بندی سه گانه خود (آیه ۱۷) این گونه عمل می کند. 11 مجددا متی یک نسل بین یوشیا و یَکُنیا را حذف می کند (اول تواریخ۱۴:۳-۱۶). پادشاه یَکُنیا تحت نامهای یَهویاکین (دوم پادشاهان ۶:۲۴ و دوم تواریخ ۸:۳۶) و گاهی کِنیاهو (ارمیا۲۴:۲۲) نیز در عهد عتیق کتاب مقدس آمده است. مسیح به واسطه مریم (ر.ک به نسب نامه مریم لوقا۲۳:۳-۳۸ ) نیز (از طریق ناتان پسر دیگر داوود) به نسل داوود متصل می شود که در حالت اخیر ذُرّیت یَکُنیا در این دودمان نقشی ایفا نمی کنند. 12 سَألتَئیل (شَألتَئیل) در (اول تواریخ۱۷:۳-۱۹) به عنوان عموی زَرُبابِل معرفی شده است و پدر زَرُبابِل، فَدایا برادر سَألتَئیل می باشد. در جاهای دیگر عهد عتیق زَرُبابِل همیشه به عنوان فرزند سَألتَئیل یاد شده است( برای مثال عَزرا ۲:۳ ؛ نحمیا۱:۱۲و حجیّ نبی۱:۱) به احتمال قوی سالتئیل برادر زاده خود زَرُبابِل را به فرزند خواندگی پذیرفته بود و بدین ترتیب از نظر قانونی و شرعی زَرُبابِل پسر سَألتَئیل محسوب میشد. زَرُبابِل آخرین شخصیت در لیست متی است که نام وی در نسب نامه های عهد عتیق مذکور است. 16 این تنها موردی است که در نسب نامه متی کلمه «آورد» استفاده نشده است و با توجه به اینکه ضمیر «او» در زبان اصلی یونانی مؤنث بکار رفته و به مریم برمی گردد، تاکید متی بر این نکته است که عیسی مسیح از ذُرّیت(نسل) فیزیکی و جسمانی یوسف نبوده و صرفا از مریم باکره متولد شده است . 17 دقیقا اهمیت عدد چهارده در این نسب نامه مشخص نیست؛ ولی توجه متی به اعداد در طول انجیلش کاملا مشهود است. وی قبلا باجگیر بود (کسانی که برای حکومت روم، از یهودیان مالیات جمع آوری می کردند) و با اعداد و ارقام سرو کار داشت. چنین طبقه بندی یک مشخصه خاص فرهنگ یهود در زمان مسیح نیز بشمار می رفت. شاید تنظیم سیستماتیک این نسب نامه به صورتی که متی آنرا ارائه می دهد برای سهولت یادگیری و به حافظه سپردن آن نیز باشد. توجه کنید که ارزش عددی نام داوود به عِبری چهارده است. احتمال اینکه متی این موضوع را در تهیه نسب نامه اش مد نظر قرار داده است نیز وجود دارد. 18 نامزدی در فرهنگ یهود همچون ازدواج قوًت قانونی داشت و برای خاتمه آن نیاز به طلاق رسمی بود. زوج نامزد رسما زن و شوهر محسوب می¬شدند ولی روابط زناشویی به بعد از عروسی و زمانی که دختر به خانه شوهر می¬رفت موکول می¬شد. 19 در جامعه وقت یهود، مجازات قانونی یک زن زناکار سنگسار بود. (تثنیه۲۳:۲۲-۲۴) صالح بودن یوسف اشاره به رؤف و رحیم بودن او نیز دارد؛ با توجه به اینکه از نظر انسانی، آبستن بودن مریم جز به ارتکاب زنا قابل توضیح نبود؛ یوسف از این امر واهمه داشت که شاید مریم را سنگسار یا در ملأعام او را تنبیه کنند. بکارگیری کلمه صالح برای یوسف در وهله اول برای تاکید بر این موضوع است که وی یک ایماندار واقعی به خداوند و شخصی عادل و خدا ترس بود. از سویی دیگر به خاطر محبت عمیقی که نسبت به مریم داشت مایل نبود وی را تنبیه یا سنگسار کنند پس تصمیم گرفت مریم را بدون سرو صدا طلاق دهد که البته مطابق رسم یهود برای انحلال نامزدی ضروری بود. توجه کنید که عبارت « اورا رها کند» به معنای طلاق است ( تثنیه۱:۲۴). 20و21 تولد مسیح از مریم باکره یکی از اساسی ترین تعالیم مسیحیت می باشد و اهمیت آن معادل تعالیمی چون تَثلیث اقدس و رستاخیز یا قیام مسیح از مردگان است. در صورتی که شخصی یا کلیسایی به تعالیم اساسی غیر از آنچه صریحا در کتاب مقدس عنوان شده است معتقد باشد بدعت گذار محسوب می¬شود. فرشته خداوند صریحا به یوسف گوشزد می¬کند که حاملگی مریم ابدا علت انسانی ندارد بلکه معجزه روح القدس می¬باشد. بچه ای که مریم در رحم خود داشت بچه ای منحصر به فرد بود و یوسف می¬بایست اورا عیسی(عیسی به عبری یَشوع یا یوشع به معنای خداوند نجات دهنده است) می¬نامید. در واقع کسی که نجات دهنده انسانها از اسارت گناه و مرگ ابدی است؛ هرگز نمی توانست از نظر جسمی و فیزیکی از نسل همین انسانهای گناهکار باشد که سرشت آنها از بدو تولد گناه آلود است. عیسی سرشتی کاملا قدوس داشت. در واقع رحم مریم فقط مکانی برای رشد فیزیکی جنینی بود که نطفه آن به طور معجزه آسا توسط خدای روح القدس و بدون دخالت هیچ انسانی در رحم وی قرار داده شده بود. 22و23 متی در اینجا یادآوری می¬کند که این واقعه تحقق نبوتی است که اشعیاء نبی ۷۰۰ سال قبل پیشگویی کرده بود(اشعیا۱۴:۷). این نبوت به طور شگفت انگیزی به دو امر بسیار مهم اشاره می¬کند، اول اینکه این نوزاد از باکره ای به دنیا می¬آید و دوم اینکه نام وی عِمانوئیل می باشد (به معنای خدا با ماست) که اشاره به این امر مهم است که این نوزاد علاوه بر طبیعت انسانی، دارای طبیعت الهی نیز است. درک این نَبُوّت در زمان اِشَعّیاء و تا ظهور مسیح برای خوانندگانش بسیار غامض و پیچیده بوده است ولی در هنگام تحقق این پیشگویی، حقیقت نهفته در آن آشکار می گردد. 24و25 یوسف با اطاعت از فرمان الهی، مریم را به همسری خویش درآورد و تا مریم پسر نخستین خود یعنی عیسی را نزائید با وی هیچ رابطه زناشویی برقرار نکرد. تعلیم کلیسای کاتولیک مبنی بر باکره بودن مادام العمر مریم ریشه در کتاب مقدس ندارد. از کلام خدا مشهود است که مریم و یوسف بعد از تولد مسیح ، زندگی کاملا عادی و رابطه زناشویی داشتند و پسران و دختران برای آنها متولد شدند (متی۲۵:۱ ؛ ۴۶:۱۲-۴۷؛۵۶:۱۳ -۵۷).